MEELZE: Wandelen bezorgt Mariette Elzenga liefde van haar leven

MEELZE is de column van Mariette Elzenga uit Muntendam. Sinds de zomer van 2015 schrijft Elzenga maandelijks over van alles en nog wat, wat ze meemaakt in haar omgeving en wat haar zoal bezighoudt. Zo herkenbaar. Deze keer schrijft Mariette Elzenga over haar hobby wandelen. Dat leverde haar meer op dan alleen maar blaren. Wat? De liefde van haar leven, met ze nu al een kwart eeuw wandelt.

Het begon met het lopen van de avondvierdaagse toen ik op de lagere school zat. Spannend en leuk om na het eten nog met je klas op pad te gaan. In je jaszak een puutje suikerklontjes met citroensap voor de broodnodige energie. De hele weg 'We zijn er bijna' en 'Een potje met vet' zingen voor de broodnodige motivatie en op de laatste dag complimenten en snoepjes en een zoen. Als toetje liepen we in juni de TT-mars. Of de liefde toen echt begonnen is, weet ik eigenlijk niet.

Soda

Het duurde in ieder geval minstens 20 jaar voor ik weer ging wandelen. Ik liep met een geleende rugzak en 'foute' schoenen een week in mijn eentje in Limburg. Spannend, mooi en veel leuke ontmoetingen, onderweg en 's avonds op de camping. Maar ook heel veel blaren die gingen ontsteken. Dat voel je heel goed op een net met grind bestrooid pad. Huilend mijn moeder gebeld en twee weken thuis gezeten met de voeten in de soda.

Gruishelling

De liefde was even bekoeld, maar niet voor lang. Goede rugzak en goede schoenen gekocht en met een vriendin naar de Dolomieten. Wat een geweldige natuur en wat een hoge bergen. Zomaar midden op de berg je tentje opzetten en genieten van zonsopgangen en zonsondergangen. Soms een spannend moment als het ging onweren of als je op een gruishelling terecht kwam en drie stappen vooruit ging en twee stappen terug gleed. De liefde voor bergwandelen was geboren.

Wandelliefde

Een van die bergwandelingen leidde ook nog tot een ontmoeting met de liefde van mijn leven en vanaf dat moment is de wandelliefde niet meer weg geweest. Wij wandelen nu al 25 jaar samen over de bergen en door de dalen. Soms met een onweersbui en dikke hagelstenen, soms in de mist en als je dan boven komt, sta je in de zon en boven de wolken. Zoals wij in Nederland grondmist hebben waarbij de koeien tot hun buik in de nevel staan, heb je in de bergen toppenmist of eigenlijk dalmist. Alleen de hoogste toppen van de bergen lijken boven de mist te zweven in een stralende zon tegen een blauwe lucht.

Appeltaart

Dat is nog eens wat anders dat ons vlakke landje. Maar ook hier lopen we ons de benen uit het lijf. Al 25 jaar doorkruisen we met dezelfde wandelclub de 3 noordelijke provincies, met Drenthe als favoriet. Twee keer per maand maken we een tocht van 25 kilometer, dus u kunt zich voorstellen dat de Drentse natuur geen geheimen meer voor ons heeft. Toch is het iedere keer weer nieuw en mooi en in ieder seizoen anders. Zo kennen we ook alle cafés en weten precies waar de koffie en de appeltaart en het bier lekker zijn.

Blaren

Eén keer per jaar haal ik mijn hart op in de bergen en ga ik met kleine stapjes de berg op en daal met ferme schreden af. De rest van het jaar loop ik in een stevig tempo over het vlakke land. Ik weet al lang wat goede schoenen zijn en ik heb nooit meer blaren.