MEELZE: Van gymclub naar feel good sportclub en e-gym

MEELZE heet de maandelijkse column van Mariette Elzenga uit Muntendam. En is een vervolg op haar 7 zomercolumns. Die gingen het afgelopen jaar over van alles en nog wat - wespen, mussenflat, hitte en horren en kippen - wat zich in of om haar huis afspeelde. De reacties waren bijzonder positief. Vandaag heeft Mariette Elzenga het over 'feel good sportclub en e-gym.' Voorheen bezocht ze de gymclub.

Sportverenigingen hebben vaak namen waarin saamhorigheid hoog in het vaandel staat. In ons dorp had je de korfbalvereniging DES (Door Eendracht Sterk), de voetbalclub GOMOS (Goed Oefenen Maakt Ons Sterk) en de gymnastiekvereniging K&V (Kracht & Vriendschap). Er waren ook clubs met een meer prozaïsche naam, zoals NZ&PC (de Norger Zwem- en PoloClub). Er was nog geen sprake van voetbalvandalisme en hooligans. Toch ging ik niet voetballen, want dat deden meisjes niet. Korfballen was niet voor mij weggelegd, omdat mijn oog-handcoördinatie slecht ontwikkeld is: ik kan geen bal vangen of slaan.

Vogelnestjes

Dus ging ik het hele jaar door naar de gymnastiek en in de zomer naar de zwemclub. Gymnastiek was toen nog een breedtesport. Ik maakte vogelnestjes in de ringen, ik sprong bok en paard, deed kunstjes op de brug met gelijke of ongelijke leggers, probeerde niet van de evenwichtsbalk af te vallen en zwaaide met knotsen. Als het goed weer was gingen we naar buiten en renden rondjes, sprongen hoog en ver en deden de radslag. Ieder jaar hadden we uitvoering in het plaatselijke café, waar ouders op de eerste rijen niet veilig zaten, omdat er wel eens een knots de zaal in vloog. De enige keer dat mijn vader kwam kijken kreeg hij geen knots tegen zijn hoofd, maar wel een blad vol glaasjes advocaat over zijn nette pak. De uitbater vergoedde de schade, maar mijn vader kwam nooit weer kijken.

Tikkertje

Zwemmen was mijn lust en mijn leven. We hadden een natuurbad met een groot zandstrand en donker water, waar je fantastisch tikkertje kon doen: onder water was je onzichtbaar. De hele zomervakantie lag ik de hele dag in het zand en in het water, werd strontbruin en kreeg van die rimpelige handen. Zo nu en dan deed ik mee aan plaatselijke zwemwedstrijden, waar ik wel eens een medaille won op de 50 meter schoolslag. Maar daar is het bij gebleven, een Ranomi Kromiwidjojo ben ik nooit geworden.

Sportschool

Mijn hele leven ben ik blijven bewegen en sporten, omdat het ontspant, het hoofd leeg maakt en goed is tegen februari blues. Buiten sporten is het fijnste, zoals fietsen en wandelen. Ouderwetse gymnastiekverenigingen bestaan niet meer en dus bezoek ik bij slecht weer de sportschool met de fantastische naam Feel Good Club, dat is nog eens wat anders dan K&V.

Chip

Sinds kort is er een nieuwe attractie, e-gym genaamd met de slogan: fit en vitaal in een half uur. Wie wil dat nou niet? Er staan 8 apparaten die al je spieren trainen. De apparaten worden op jouw persoonlijk afgesteld en in een chip opgeslagen. Thuis kun je op je computer ook nog zien hoeveel kilo’s je verzet hebt. Het bijzondere is dat je ook negatief kunt trainen. Dat klinkt niet aantrekkelijk, want wat heb je eraan? Maar het is eigenlijk dubbel effectief, omdat zowel de heenweg als de terugweg van de actie belast is. En zo heb ik me geestelijk en lichamelijk ontwikkeld en ben met mijn tijd mee gegaan: van saamhorigheid naar individu en van knots naar computer.