MEELZE: Sjans en verliefdheid op de Pietersberg

MEELZE heet de maandelijkse column van Mariette Elzenga uit Muntendam. En is een vervolg op haar 7 zomercolumns. Die gingen over van alles en nog wat - wespen, mussenflat, hitte en horren en kippen - wat zich in of om haar huis afspeelde. De reacties waren bijzonder positief. Vandaag heeft Mariette Elzenga het over sjans en verliefdheid van 20 jaar geleden en heden op de Pietersberg.

20 jaar geleden bereikte ik samen met mijn partner de top van de Pietersberg. We hadden het Pieterpad voltooid. We liepen in een week van Nijmegen naar Maastricht. Het was iedere dag 30 graden. We liepen 30 kilometer per dag en de rugzakken wogen samen minstens 30 kilo en nog wel meer aan het eind van de dag als we drank en eten ingeslagen hadden voor onze heerlijke campingmaaltijd. Maar we hadden sjans met elkaar, waren vreselijk verliefd en vlogen over de wegen. Het leek wel of we veren onder onze voeten hadden en vleugeltjes op de rug. En natuurlijk vlinders in de buik.

Oorkonde

De laatste dag viel een beetje tegen. Het weer was minder, het regende en we moesten de hele stad door. We passeerden een café met de verleidelijke naam De Sjans. Maar naar binnen gaan was er niet bij, we moesten verder om boven op de berg, in chalet Bergrust, onze oorkonde te halen. Ik had gedacht dat we met open armen en vol bewondering ontvangen zouden worden. Dat stond tenminste in ons Pieterpadboekje. Niets van dat alles. "Een oorkonde? Ik zal even gaan zoeken." Na veel vijven en zessen werden 2 exemplaren onderin een la gevonden. Een handtekening kon er niet af. Wat een teleurstelling! En dan moet je nog een kwartier lopen om op het hoogste punt een foto te maken bij het monument.

Strammer

Begin november van dit jaar stonden we weer boven op de Pietersberg. Het was de warmste 3 november van de eeuw. Weliswaar geen 30, maar slechts 20.7 graden, maar goed genoeg voor blote armen en een lunch op het terras van chalet Bergrust. En geen zware rugzak. Na 20 jaar is de verliefdheid toch wat minder en het lijf wat strammer. We zochten het monumentje. Het was erg veranderd daar bovenop de berg. De exploitatie van de mergelgroeve liep ten einde en Natuurmonumenten was daar de baas. De groeve zelf was indrukwekkend diep, de oehoe nestelde er en je kon via een ijzeren plateau hoog boven de groeve staan. Met een ijzeren trap kan je in 2016 ook nog afdalen. Mooi, maar waar was het monumentje?

IJscowagentje

Gelukkig kwam er ijscowagentje aan. En niet zo maar 1, maar een prachtige omgebouwde piaggio ape. U weet wel die driewielerautootjes die in Italië nog steeds op het land gebruikt worden, maar ook omgebouwd worden tot de meest mooie kleurrijke mobiele verkooppunten. Een ondernemende dame had zich omgeschoold tot ijsmaker, zo’n ape gekocht en omgebouwd en had het alleenrecht voor verkoop daar bovenop de berg. Zij was aardig en wist alles over André Rieu en Flikken Maastricht. En het ijs was lekker. Ze wees ons de weg naar het monumentje en zo konden we toch nog dezelfde plek vereeuwigen.

Vlinders

’s Avonds wilden we eten in café De Sjans, maar dat was dicht. Dus namen we genoegen met eetcafé Sjiek. Dat was lekker en gezellig. Een goede plek en stad om 20 jaar samenzijn te vieren. En in zo’n omgeving en met zulk mooi weer komen de vlinders vanzelf weer terug.