MEELZE: Mariette Elzenga over de Ierse mist en Ierse humor

MEELZE heet de maandelijkse column van Mariette Elzenga uit Muntendam. En is een vervolg op haar 7 zomercolumns van vorig jaar. Die gingen over zaken die zich in of om haar huis afspeelden. Ze vielen in de smaak, de reacties waren bijzonder positief. Vandaag neemt Mariette Elzenga ons mee naar Ierland, het land waar ze haar vakantie vierde. Ze heeft het over de Ierse mist en Ierse humor.

De eerste drie dagen liepen we in dichte mist over de bergen. Gelukkig stonden er om de tien meter hoge gele palen, anders waren we nooit aangekomen en zouden we nu nog ronddolen. Behalve de gele palen doemde er zo nu en dan een grote witte vlek op. Dat bleek een schaap te zijn. De mist werd soms een regenbui en je schoenen werden doornat van de venige en soppige grond. Glad en glibberig en natte sokken en niets zien. Niet om echt blij van te worden.

Potdicht

Toch hebben de Ieren geen code mist nodig. Je ziet immers ook zo wel dat je niets ziet. En optimistisch als ze zijn, blijven ze de hele dag volhouden: the mist will lift up. Soms was dat ook heel even zo, maar een kwartier later zat het weer potdicht. In onze B&B werden we altijd hartelijk ontvangen. De schoenen werden volgepropt met kranten en te drogen gezet. En altijd een pot thee met warme scones. Een warme douche en droge sokken en het leed was geleden.

Strakblauw

Daarna was het drie dagen on-Iers weer: een strakblauwe lucht, warm en helder zicht. Je kon zien hoe groen de bergen waren, hoe steil de kust en hoe leeg het land. De schapen waren geen witte vlekken meer, maar dieren op vier poten met een zwarte snoet. De ondergrond bleef echter venig en soppig. Dus toch elke dag natte schoenen en sokken. Net of je elke dag aan het wadlopen was, maar dan in de bergen.

Prikkeldraad

Ook klommen we iedere dag over minimaal 25 stiles, dat zijn van die trapjes over het prikkeldraad. Goed voor de kuitspieren en de hamstrings, slecht voor je voeten. Je moet het dan hebben van de mooi vergezichten, de vriendelijkheid van de Ieren, de pubmeals en de whisky om de romantische liefde voor Ierland te blijven voelen. De laatste vier dagen was het Iers weer: wolkenluchten, zon en miezerbuitjes.

Taalgebruik

Ook de Ierse humor en hun klare taalgebruik hield ons op de been. Op de heenweg duurde het lang voor we het vliegtuig in mochten. De informatie bij de gate was minimaal; het vliegtuig moest gereed gemaakt worden, luidde de boodschap. Ik krijg dan allerlei visioenen van losse schroefjes en moertjes of lamme vleugels. Ik ben geen held met vliegen. Eenmaal in het vliegtuig had de captain wel een duidelijke boodschap. Het oponthoud was veroorzaakt door die stomme lui op Schiphol die veel te laat waren met het regelen van de faciliteiten om een invalide dame uit het vliegtuig te halen.

'Unacceptable'

Toen er ook nog geen duwwagen voor het vliegtuig (een vliegtuig heeft geen achteruit) bleek te zijn en niemand het bagageluik kon sluiten liet hij zich het woord 'unacceptable' ontvallen. Drie kwartier te laat vertrokken we via de eeuwig durende polderbaan. Maar de vlucht zou maar een uur en twintig minuten duren en het vliegen over Engeland werd tot het minimum beperkt. Nog steeds geen sprake van liefde tussen de Ieren en de Engelsen. Vlak voor de landing bood de captain nogmaals zijn excuses aan voor de vertraging en hij verzekerde ons dat er op Schiphol koppen zouden rollen.

Muziek

Tijdens het lopen hoorde ik wel steeds in mijn hoofd het instrumentale nummer van de Dubliners, 'Foggy dew' genaamd. En moest ik denken een dat troebele en niet lekkere likeurtje Irish Mist. Dan lukt het wel om de tocht van ruim 200 kilometer en 200 stiles te volbrengen. De muziek helpt trouwens beter dan het drankje.