Hoeve De Munte vertelt verhaal van aardbevingsellende

Peter de Wekker en Mariette Elzenga uit Muntendam hebben gistermiddag hun boek 'Een huilende Hoeve met scheuren in haar ziel' gepresenteerd in de hal van het Huis van Cultuur en Bestuur in Hoogezand. Marieke Ferwerda - directeur Nationaal Coördinator Groningen, kortweg NCG - en wethouder Evert Offereins van Midden-Groningen ontvingen de eerste 2 exemplaren.

Het boek gaat over Hoeve de Munte, de boerderij waarin De Wekker en Elzenga wonen. Het is een statige en pronte Oldambster boerderij uit 1850, aan de Tussenklappen WZ in Muntendam. En over de schade die de boerderij leed (en lijdt) door de aardbevingen van de gas- en zoutwinning.

Ongelijk behandeld

"Ik word ongelijk behandeld, ik zak door mijn hoeven en de experts zien het niet. Ze begrijpen mij niet en hebben ook weinig compassie met de bewoners. Ik moet mijn verhaal kwijt, ik overwin mijn trots en Groninger natuur en ga praten", zo begint het boek van de 2. Wat volgde? Een wereld van procedures, bureaucratie, frustratie, irritatie, ongeloof, valse beloftes, woede, verdriet, standvastigheid en overleven.

Waarom hebben Peter en Mariette dit boek gemaakt? 

Mariette: "Laat ik beginnen waarom we het niet gemaakt hebben. Het is geen therapeutische traumaverwerking, het is ook geen aanklacht of wijzen met een beschuldigend vingertje. Het ontstond eigenlijk langzamerhand. Bij iedere verhaal dat we deelden met onze vriendenkring werd geroepen 'je kan er wel een boek over schrijven'. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoe geef je dat vorm? En omdat het in mijn hoofd bleef spelen, moest ik plotseling denken aan een favoriet boek van mij 'Het eiland van de verdwenen bomen' van Elif Shafak. In dat boek speelt een vijgenboom een hoofdrol, ze kan denken en praten en zien wat haar dierbaren meemaken. De structuur van het boek was geboren en dan kan ik er wat mee. Onze boerderij, Hoeve de Munte, kan ook praten. Ze voelt de scheuren en wiebelende fundamenten aan den lijve. Ze ondergaat al die onderzoeken, laat zich telkens weer op de foto zetten en ziet en voelt wat het mij Peter en mij doet. Zij kan onze gevoelens beter vertolken dan wijzelf. Afwisselend zijn de Hoeve en wij aan het woord. Het huis staat voor de beleving en wij dragen de feiten aan. Samen laten we zien wat 10 jaar wachten en strijden met ons doet, terwijl het gewone leven doorgaat."

Wachten en vertrouwen zijn woorden die terugkomen in het verhaal. 

"Als woordsoort is wachten een werkwoord, maar het tegendeel is het geval. Het is toestand van inertheid en passiviteit, je wilt iets doen, maar dat lukt niet, want je hebt geen invloed op het proces, je bent afhankelijk, je moet steeds zelf aan de bel trekken en die combinatie is bijkans dodelijk. Een ander woord dat er altijd was, is vertrouwen. Vertrouwen dat het goed komt, dat iedereen het beste met je voor heeft, dat je gehoord wordt.  Vertrouwen houdt je op de been. Maar sluipenderwijs, of je wilt of niet, neemt dat vertrouwen af en slaat het om in wantrouwen en onbetrouwbaarheid. En ga je hele slechte dingen denken, zoals ' hullie houden ons aan het lijntje, tijdens het spel worden de regels veranderd, hullie nemen ons niet serieus' en dat wil je eigenlijk helemaal niet denken. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Of zoals Peter zegt 'zoals de overheid is, vertrouwt hij zijn burgers'. En dat is jammer." Elzenga schreef het verhaal, De Wekker maakte als graficus de lay-out en opmaak en andere creatieve ideeën. 

Wat willen ze bereiken met dit boek?

"Wij hopen dat andere gedupeerden zich erin herkennen er troost vinden. Ook hopen wij dat de instanties ervan leren."